Szanse w Hazardzie

William Bennett

Współczesny świat hazardu oferuje nam bogaty wybór gier kasynowych. Niektóre mają długą historię i są bardzo popularne, inne stanowią margines świata gier hazardowych. Gry kasynowe bazują na rachunku prawdopodobieństwa, zatem wprowadzają do rozgrywki element szczęścia. Jednak niektóre oprócz szczęścia wymagają również pewnych umiejętności i tym samym wprowadzają pojęcie dobrych i słabych graczy (zależnie od poziomu umiejętności).

Gry kasynowe — a dokładniej wypłaty w grach — są zaprojektowane tak, że w dłuższej perspektywie kasyno zarabia na każdym kliencie. Jest to całkiem logiczne, ponieważ kasyno to biznes i potrzebuje przychodów, aby pokrywać koszty. Zatem każdy, kto przychodzi do kasyna, powinien wiedzieć, że mimo nęcących historii o szybkim wzbogaceniu, oczekiwany poziom jego wygranych jest ujemny. Najbardziej widoczne jest to w ruletce, w której wszyscy wiedzą, że obstawiają zakłady 50:50, jednak obecność 0 na planszy sprawia, że rzeczywista szansa wygranej jest nieco mniejsza niż połowa.

Wśród popularnych gier kasynowych jest jedna, która pozwala przechylić szanse na wygraną na korzyść gracza. Jednak reguły mogą być różne w różnych kasynach, dlatego przed opracowaniem strategii warto dokładnie przeanalizować subtelności dotyczące zasad gry.

Zanim opowiem, jak zyskać przewagę na kasynem, wspomnę o podstawach Blackjacka. Choć pierwotnie gra była rozgrywana przy użyciu jednej talii, obecnie standardowo korzysta się z wielu talii. Karty od 2 do 10 są liczone według ich nominalnej wartości, a 10, J, Q i K są liczone jako 10. As ma unikalną cechę, może być liczony jako 1 lub 11. Celem Blackjacka jest zebranie większej liczby punktów niż krupier, jednak bez fury (inaczej bust). Fura oznacza przegraną spowodowaną przekroczeniem 21 punktów w rozdaniu. Może się wydawać, że jest tu równowaga, jednak ponieważ gracz bierze kartę jako pierwszy, w scenariuszu, gdy obie strony przekraczają 21 punktów, wygrywa krupier.

Doświadczeni gracze mogą przechylić szanse na swoją korzyść licząc rozdane karty i odpowiednio regulując wysokość obstawianych zakładów, zależnie od tego jakie karty pozostały w talii. Zapamiętanie każdej rozdanej karty może być bardzo trudne, szczególnie jeżeli użyto wielu talii, ale nie jest to konieczne, aby pokonać kasyno przy użyciu liczenia kart. Istnieje kilka strategii liczenia kart i żadna z nich nie wymaga zapamiętania każdej rozdawanej karty. Zwykle metodologia polega na przypisaniu do każdej karty dodatniej lub ujemnej wartości, w zależności od tego jak jest ona korzystna lub niekorzystna. Następnie należy zliczać wynik, który wskazuje współczynnik szans na wygraną, zależnie od tego jakie karty pozostały w talii.

Jedna z najwcześniejszych i najprostszych technik liczenia kart, korzystająca z powyższej zasady, została opracowana prze Claude’a Shannon’a w 1961 roku. W tej prostej metodzie, znanej również jako metoda High-Low, stosowana jest metodologia poziomu 1. Poziom 1. oznacza, że każda karta może mieć tylko wartości -1, 0 lub 1. Dodatni wynik w metodzie High-Low oznacza, że pozostałe karty są korzystne dla gracza. Można też odwrócić tę metodę, jeżeli system ma wartości kart przypisane w odwrotnej kolejności. W metodzie High-Low karty 2, 3, 4, 5 i 6 mają wartość +1. Wszystkie te karty, jeżeli pozostają w talii, byłyby złe dla gracza. Dlatego po wyjęciu tych kart z talii aktualna suma staje się dodatnia. Karty z drugiego końca, czyli 10, J, Q, K i As, są dobre dla gracza. Usunięcie tych kart z talii powoduje, że prawdopodobieństwo wygranej gracza spada, dlatego mają one wartość punktową -1. Pozostałe karty (7, 8, 9) są pośrodku i nie faworyzują żadnej ze stron, dlatego mają wartość 0.

Bardziej skomplikowany system to Poziom 2., w którym karty mają wartości -2,-1, 0, +1 lub +2. Choć istnieją różne metody, jedną z bardziej popularnych jest Omega II. Jest to bardzo dokładny system, oparty podobnie jak High-Low na zrównoważonej metodzie liczenia (zrównoważona metoda liczenia oznacza, że suma wszystkich kart w talii jest równa 0). W tej metodzie do kart przypisane są następujące wartości. Wartość +2 jest przypisana do kart 4, 5 i 6, karty 2, 3 i 7 mają wartość +1, karty 8 i As mają wartość 0, karta 9 ma wartość-1, a karty 10, J, Q i K mają wartość -2. Wartość 0 dla Asa może wydawać się dziwna, jednak wynika to z jego podwójnej natury, która pozwala liczyć go jako 1 lub 11.

Kolejny poziom złożoności systemów liczenia kart obejmuje systemy Poziomu 3., w których zgodnie z nazwą karty mają wartości od -3 do +3. Jednak przy większym poziomie komplikacji rozwiązanie to daje skuteczność niewiele większą niż system Poziomu 2. Inną użyteczną metodą jest oddzielne liczenie Asów. Ponieważ podwójne punktowanie Asów czyni je unikalnymi, warto zwrócić na nie więcej uwagi niż inne karty.

Techniki liczenia kart zawdzięczają dużą popularność zespołowi Blacjacka MIT. Początki tego zespołu sięgają roku 1979, kiedy grupa sześciu studentów z Massachusetts Institute of Technology wykorzystała swój matematyczny geniusz podczas gry w Resorts International w Atlantic City, zdobywając fortunę podczas wiosennej przerwy. Jeden z uczniów J.P. Massar stworzył kurs „How to Gamble if You Must” (Jak grać, jeśli musisz) i uczył innych liczenia kart. Następnie zorganizował zespoły składające się z uczestników kursu i profesjonalnych graczy w Blacjacka, aby grać w kasynach Atlantic City, gdzie nowe przepisy spowodowały, że kasyna nie mogły zabronić gry liczącym karty. Ta nieformalna grupa osiągała dość skromne wygrane. W roku 1980 Massar poznał Billa Kaplana i sprawy zaczęły przybierać ciekawy obrót. Kaplan odegrał ważną rolę w tworzeniu grupy Blacjack MIT.

Kaplan jako świeżo upieczony absolwent Harvard MBA z powodzeniem zarządzał zespołami Blacjacka w Las Vegas. Massar poprosił Kaplana, aby ten obserwował jego zespoły i podzielił się komentarzami. Odkrył, że zespoły nie koordynowały strategii i przez to nie mogły w pełni z nich skorzystać. Bazując na doświadczeniach Kaplana, Massar wprowadził formalne procedury zarządzania. Wszyscy członkowie musieli przejść testy przesiewowe oraz szkolenie z nowych systemów i strategii liczenia kart, zapożyczonych od Ala Francesco i Kena Ustona. Podczas sesji, członkowie zespołów byli monitorowani i przechodzili „próbę ognia”. Semyon Dukach, członek zespołu na początku lat dziewięćdziesiątych, wspominał, że po wyjeździe do Vegas musieli wprowadzać do komputerów informacje o wszystkich wydarzeniach, które miały miejsce podczas gry. Po ukończeniu przygotowań, dziesięcioosobowy zespół Blacjacka MIT, w tym Messer i Kaplan, zagrał po raz pierwszy w sierpniu 1980 roku. W ciągu zaledwie dziesięciu tygodni udało się im podwoić początkowy kapitał.

Członkowie zespołu podróżowali i grali razem. Zespół przy jednym stole składał się z liczącego, który miał śledzić karty i potajemnie sygnalizować graczowi obstawiającemu wysokie stawki moment, kiedy powinny pojawić się wysokie karty. Obstawiający zaczynał wtedy obstawiać wysokie zakłady, aż do otrzymania kolejnego sygnału. Zespół zarabiał mnóstwo pieniędzy i podróżował do Las Vegas prawie co weekend. Często cytowana jest wypowiedź Gordona Adamsa z ochrony kasyna, o weekendzie w Las Vegas kiedy grupa wygrała 400 000 $.
Zaczęły pojawiać się anonimowe inwestycje od osób oczekujących wysokiego zwrotu. Zwrot po odliczeniu kosztów osiągał podobno poziom nawet 154%. Dzięki wysokim wygranym, członkowie zespołu zaczęli prowadzić życie na wysokim poziomie, ze wszystkimi związanymi z tym korzyściami. Korzystali z najlepszych penthousów, przejażdżek limuzynami i najlepszych miejsc podczas przedstawień oraz wydarzeń sportowych. Były to luksusy, na które mogli sobie pozwolić.

Wysokie wygrane postawiły kasyna w stan alarmu. Mimo że licznie kart nie jest nielegalne, kasyna mogą wykryć takich graczy i zabronić im gry na swoim terenie. Aby uniknąć wykluczenia z gry, członkowie zespołu Blackjacka MIT musieli podjąć pewne środki ostrożności. Zarządzający zespołem przegrywał niewielkie kwoty, czekając na ruch gracza obstawiającego wysokie stawki. Aby uniknąć podejrzeń, członkowie zespołu często korzystali z fałszywych tożsamości, udawali high rollerów i regularnych graczy. Dukach przez cały rok odwiedzał kasyno Caesar’s Palace udając rosyjskiego handlarza bronią, a Johnny C, który później został członkiem Blackjack Hall of Fame, wielokrotnie grał przebrany za kobietę. Oprócz odtwarzania ról, musieli również rozwiązać problem transportu wygranej gotówki. Wynosili pieniądze przywiązując je do swoich ciał.

Po pewnym czasie kasyna zorientowały się w sytuacji, zaczęły identyfikować graczy i blokować im dostęp do gry. Wieści szybko się rozchodziły i członkowie zespołu otrzymali zakaz wstępu również do innych kasyn. Kaplan musiał wycofać się z zespołu, był często rozpoznawany i nie mógł wejść do kasyna bez alarmowania ochrony, która zaczynała szukać innych członków zespołu. W szczytowym roku 1989 zespół liczył 70 członków. W kolejnych latach członkowie stopniowo tracili zainteresowanie lub nie radzili sobie z wysokim poziomem stresu. Kilku odeszło ulegając złudzeniu, że mają już pieniądze i do dalszej gry nie potrzebują inwestorów i reguł. W ten sposób zespół rozpadł się.

W roku 1992 Kaplan zdecydował się na powrót, w tym okresie sytuacja nieco się uspokoiła i kasyna już ich nie szukały. Razem z weteranami, Massarem i Johnem Changiem założył Strategic Investments (SI). Zrekrutowali i wyszkolili studentów, a następnie w zespołach zaczęli grać w kasynach na całym świecie. Biznesplan SI był dość dobry, zawiódł jednak z powodu problemów w zarządzaniu. Ponadto kasyna dostosowały się do taktyk stosowanych przez zespół i zaczęły z powodzeniem identyfikować graczy, korzystając z roczników uniwersyteckich. Panowanie SI było krótkotrwałe, po opłaceniu wszystkich członków zespołu i graczy, SI zakończyło działalność w grudniu 1993 roku. Gracze poszli dalej własnymi drogami i wielu z nich kontynuowało grę w kasynach w różnych częściach świata.

Legenda zespołu Blackjack MIT doczekała się uwagi ze strony mediów, a sami gracze stali się bohaterami filmów dokumentalnych i wielu wywiadów. Ich opowieści i sposób w jaki dało się im zdobyć fortunę, stały się podstawą wielu książek, takich jak „Bringing Down the House: The Inside Story of Six MIT Students Who Took Vegas for Millions.” Kilku graczy, w tym Jeffery Ma i Nathaniel Tilton spisało i opublikowało swoje doświadczenia. W Hollywood powstały filmy takie jak „Ostatnie kasyno” i „21”, inspirowane historią zespołu Blackjack MIT.

Materiały źródłowe:

Gollehon, John. Casino Games. N.p.: Gollehon, 1986.
Vancura, Olaf, and Ken Fuchs. Knock-out Blackjack: The Easiest Card-counting System Ever Devised. Las Vegas, NV: Huntington, 1998.
The Hi-Lo Strategy | BlackJack Age. The Hi-Lo Strategy | BlackJack Age. N.p., n.d. Web. 11 Apr. 2014.
Omega II System | BlackJack Age. Omega II System | BlackJack Age. N.p., n.d. Web. 11 Apr. 2014.
Statz, Cris. Modern Card Counting. N.p.: Williams International House, 2011. Print.
The Real Story behind the Famous MIT Blackjack Team. BettingCorp. N.p., n.d. Web. 12 Apr. 2014.
MIT Blackjack Card Counting Team. MIT Blackjack Card Counting Team. N.p., n.d. Web. 13 Apr. 2014.
Goldman, Noah. How MIT Students Broke the Bank in Vegas. ABC News. ABC News Network, 14 Apr. 2014.
The MIT Blackjack Team Story. – Casino-Gambling. N.p., n.d. Web. 14 Apr. 2014.